İçimdeki Okyanus

kadın bir türlü doğru kelimeleri bulamıyordu, çünkü kadın koca okyanusun içinde bir türlü bulamıyordu adamı. bulsaydı, bulabilseydi, her şey daha kolay olurdu… ona “bak bu okyanus bu hikayede benim içimdeki boşluğu ifade ediyor. sen de burada olduğuna göre her şeyi biliyor olmalısın. şu denize bak, uçsuz bucaksız; tek başına burayı dolduramazsın, olsa olsa sıkılırsın tek başına!” derdi. adam da anlardı, biliyor olurdu hem de.. çıkar giderdi okyanustan. ama bir türlü bulamıyordu… onu ararken sevdiği –gerçekten sevmiş olduğu- bir iki erkek cesediyle karşılaşmıştı, ama en çok da kendi cansız bedeniyle… bazıları kızıldı, bazıları sarışın, bazıları kısa, bazıları uzun saçlı, bazıları anlamış, bazıları karmakarışık, ama hepsi ölü… bu kadar çok ölmüş müydü? “beni öldürür müsün?” diye sorabilirim diye düşündü, vazgeçti sonra.bilmek istediği bu değildi. ya onu öldürebilecek biriyleyken ölümsüz hissetmek isterdi, ya da ona zarar vermeyecek biriyleyken ölümü hep ensesinde hissetmek! onu seviyordu, onu sevmek istiyordu hem de! ama o okyanusu bilmiyordu… okyanusu bilmeyen birini sevmek ne kadar akıllıcaydı?.. “beni alabilirsin ama ne kadar?” diyen sesini duydu, irkildi… bu kadar düşünmeseydi bile söyleyecek daha anlamlı bir şeyler bulabilirdi… bu soruyu başka biri kendisine sorsaydı, o bile anlamazdı… üstünde düşününce ne demek istediğini anladı… adamın onu alacağı belliydi, besbelli gönüllüydü buna! ama ne kadar alabilirdi, alıp nereye götürecekti? gitmek istediği hiçbir yeri olmayan birinin yolculuğunu üstlenmek de çok kolay değildi… adam ne dese haklıydı, ne dese haklıydı, adam sustu! kadının içinden bir şey koptu, canını yakmıştı istemeden… kadın okyanusunda bir ceset daha istemiyordu… adamın cesediyle biraz daha ağırlaşacağını düşündü içindeki boşluğun, korktu… o sırada hiç beklemediği bir şey oldu; okyanusuna geri döndü kadın, ve karşısında adamı buluverdi…adamın kollarında kadının şimdiki hali vardı; ıslak uzun saçlarını parmaklarına dolamıştı adam… “ne kadar uğraşırsan uğraş, ölmene izin vermeyeceğim!” dedi okyanustaki adam, ve kadını alıp dışarı çıktı. boşluğu ağırlaşmamıştı, hafiflemişti kadının… kadın adamı bir kez daha sevdi…