BERKİTO
Üye
Canım sana içimden geçenleri yazmayalı ne kadar zaman olmuş.. Aslında içimden hiçbirşey yapmak gelmiyor. Zoraki çalışıyorum, zoraki uyuyorum,yiyorum.. yaşam görünürde ki mecburi yapmamı gerektiren şeylerin dışında bomboş ve renksiz. Bir mutluluğu sevinci ve huzuru yok. Oysa tek istediğim biraz huzur ve ruhumun senin varlığınla nefes almasıydı.
Eğer benim sessizliğimi anlamazsan beni de asla anlayamayacaksın. Sen beni anlayıp ama sanki hiç umursamaz ve ne halin varsa gör tavırları takınsanda bana sanki bir hiç muamelesi yapıp sen olsanda olmasanda nasıl olsa yaşıyorum tripleri atsanda ama sadece kendini kandırsanda..
Bende ki bu sessizlik canını acıtsada..Çevrendeki oyuncaklarınla gününü gün ediyormuş pozlarına girip tek başına kaldığında yaşananları kendi kendine anlatmaya bile korksanda..
Haklısın yaşam sürüp gidiyor.. Benim için sürüp giden hayatta ise herşey anlamsız, farksız, renksiz kısacası herşey bomboş.. Boşluk giderek çoğaldıkça sanki ruhum can çekişiyor ve boğuluyorum nefes alamıyorum.
Geçen gün yine tek başıma oturmuş elimde kalem önümde duran kağıtlara öylesine resim çizmeye başladım. Çizdiğim resimde bir ev vardı. Farkında olmadan çizdiğim iki de insan.. Biri sen biri de ben.. Farkettim ki seni sana ve resmine bakmadan da çizebiliyor musum. Sonra bir süre resme dalarak zamanda gezinmeye başladım. Yaşananları benim davranışlarımı ve senin yaptıklarını.. Benim için nasıl bir mucize olduğunu ve bazen mucizelerin insanlara ne kadar acılar verdiğini
Hayat sadece Hayat.. Ne denebilir ki..
Kendi kendime yaşamımı sorgularken olaylar karşısında ki tavır ve davranışlarımızın etki ve sonrasında sergilenen tepkiler olduğunu düşünmeye başladım. Bakıldığında görünürde elle tutulur birşeyler yokken ne kadar çok şeyin yaşanmış olduğunu ve sonra.. böylemi olmalıydı sevgiyi ikinci kez yakalayışım ve kaybedişim diyerek üzülüyorum..
Şuanda kime neye ne hissettiğimi anlayamasamda bir o tarafa bir bu tarafa dolanıp dursamda artık kendime bir yön belirleyip yoluma devam etmeliyim. Senle olmasını isterdim. Tek taraflı istemekle olmuyor bazı şeyler.. İçimde yine bir yerlere kaçma yada yokolma hissi var. Nefes alamıyorum. Rukum boğuluyor sanki. Boşlukda kaybolacakmışımda yardım istediğim anda kimse elini uzatmayacakmış ve bende yitip gidecekmişim gibi.. Sana elimi uzatsaydım tutarmıydın ki.. Ne kadar acı değil mi? Daha bundan bile emin olamıyorum..
Biliyor musun uzaktan sana baktığım zaman dışarıdan ne kadar mutluymuş gibi görünmeye çalışsanda aslında sende saklı olan mutsuzluğu ve imkansızlığı görmek içimi çok acıtıyor. İçımden sana yardım etmeyi çok istiyorum. Ama senin o yabancıymışım ve sanki düşmanınmışım gibi tavırlarınla karşılaşınca korkuyorum. Çünkü bazı zamanlar nasıl tepki vereceğini bilemediğimden ve yanına geldiğimde bana sergilediğin tavırlarından kalbim çok kırılıyor. Susuyorum. Sustukça canım daha da çok acıyor. Aslında her lafa verecek bir cevabım varken susuyorum. Adama yerine bile konulmayan ve hep başka şeyler ve başka insanlar için değişilen benim senin gözünde bir değeri olmadığını düşündükçe daha da çok susuyorum. Sevmek bazen onsuz nefe alamamak bazende o olduüu halde yaşam bulamamakmış. Ben artık o aradığım huzuru senin o anlamsız saçma sapan oyunlarınla ve üstüne giyindiğin maskelerinle bana sağlayabileceğini düşünmüyorum. Şimdiye kadar değişmedin bundan sonrada değişmeyeceksin.. İnanki çok yoruldum ve hiç gücüm kalmadı ben senden artık vazgeçiyorum.
Eğer benim sessizliğimi anlamazsan beni de asla anlayamayacaksın. Sen beni anlayıp ama sanki hiç umursamaz ve ne halin varsa gör tavırları takınsanda bana sanki bir hiç muamelesi yapıp sen olsanda olmasanda nasıl olsa yaşıyorum tripleri atsanda ama sadece kendini kandırsanda..
Bende ki bu sessizlik canını acıtsada..Çevrendeki oyuncaklarınla gününü gün ediyormuş pozlarına girip tek başına kaldığında yaşananları kendi kendine anlatmaya bile korksanda..
Haklısın yaşam sürüp gidiyor.. Benim için sürüp giden hayatta ise herşey anlamsız, farksız, renksiz kısacası herşey bomboş.. Boşluk giderek çoğaldıkça sanki ruhum can çekişiyor ve boğuluyorum nefes alamıyorum.
Geçen gün yine tek başıma oturmuş elimde kalem önümde duran kağıtlara öylesine resim çizmeye başladım. Çizdiğim resimde bir ev vardı. Farkında olmadan çizdiğim iki de insan.. Biri sen biri de ben.. Farkettim ki seni sana ve resmine bakmadan da çizebiliyor musum. Sonra bir süre resme dalarak zamanda gezinmeye başladım. Yaşananları benim davranışlarımı ve senin yaptıklarını.. Benim için nasıl bir mucize olduğunu ve bazen mucizelerin insanlara ne kadar acılar verdiğini
Hayat sadece Hayat.. Ne denebilir ki..
Kendi kendime yaşamımı sorgularken olaylar karşısında ki tavır ve davranışlarımızın etki ve sonrasında sergilenen tepkiler olduğunu düşünmeye başladım. Bakıldığında görünürde elle tutulur birşeyler yokken ne kadar çok şeyin yaşanmış olduğunu ve sonra.. böylemi olmalıydı sevgiyi ikinci kez yakalayışım ve kaybedişim diyerek üzülüyorum..
Şuanda kime neye ne hissettiğimi anlayamasamda bir o tarafa bir bu tarafa dolanıp dursamda artık kendime bir yön belirleyip yoluma devam etmeliyim. Senle olmasını isterdim. Tek taraflı istemekle olmuyor bazı şeyler.. İçimde yine bir yerlere kaçma yada yokolma hissi var. Nefes alamıyorum. Rukum boğuluyor sanki. Boşlukda kaybolacakmışımda yardım istediğim anda kimse elini uzatmayacakmış ve bende yitip gidecekmişim gibi.. Sana elimi uzatsaydım tutarmıydın ki.. Ne kadar acı değil mi? Daha bundan bile emin olamıyorum..
Biliyor musun uzaktan sana baktığım zaman dışarıdan ne kadar mutluymuş gibi görünmeye çalışsanda aslında sende saklı olan mutsuzluğu ve imkansızlığı görmek içimi çok acıtıyor. İçımden sana yardım etmeyi çok istiyorum. Ama senin o yabancıymışım ve sanki düşmanınmışım gibi tavırlarınla karşılaşınca korkuyorum. Çünkü bazı zamanlar nasıl tepki vereceğini bilemediğimden ve yanına geldiğimde bana sergilediğin tavırlarından kalbim çok kırılıyor. Susuyorum. Sustukça canım daha da çok acıyor. Aslında her lafa verecek bir cevabım varken susuyorum. Adama yerine bile konulmayan ve hep başka şeyler ve başka insanlar için değişilen benim senin gözünde bir değeri olmadığını düşündükçe daha da çok susuyorum. Sevmek bazen onsuz nefe alamamak bazende o olduüu halde yaşam bulamamakmış. Ben artık o aradığım huzuru senin o anlamsız saçma sapan oyunlarınla ve üstüne giyindiğin maskelerinle bana sağlayabileceğini düşünmüyorum. Şimdiye kadar değişmedin bundan sonrada değişmeyeceksin.. İnanki çok yoruldum ve hiç gücüm kalmadı ben senden artık vazgeçiyorum.
