Ömer
Yönetici
Kibir ile ilgili Sözler Mevlana, Mevlananın kibirle ilgili sözleri
Bir gün Mevlana Hazretlerinden:
“ Bazı velileri kibirli görüyoruz.
Onların bu kibirleri ne üzerinedir? Diye sordular.
Mevlana “ Tanrı erlerinin kibirleri ilahi bir kibirdir.
Yoksa nefse ait bir kibir değildir.
Günahkâr insanların kendi mevkilerinden gelme kibri değildir.
Nitekim İmam Cafer-i Sadık (tanrı ondan razı olsun) zaman-zaman kendi nefsinin tezkiyesini (aklar) yapar, halifelere ve padişahlara iltifat etmezdi.
Ona kibrinin sebebini sordular.
O “ Hâşâ ben kibirli değilim, fakat ben kendi varlığımdan çıktığım vakit onun (Tanrı’nın) kibri, beni mahvediyor ve benim kibrimin yerine geçiyor.
Bu kibir O’nun kibridir.
Ben ortada yokum” buyurdu.
Şiir:
“ Güzel sözler söylemek kibir getirir,
Senin kibrin Tanrı’ya olan niyazını yer.
Git de sen o kibrinden uzaklaş ve Tanrı’ya sarıl “
Beyazıd-i Bistami’den nakledilmiştir ki:
“Beni kim görürse ezeli talihsizlik damgasından emin olur” buyurdu.
Nitekim buyurmuştur.
Şiir:
“ Aşkla beslediğim her mürit feleğin okundan ve Merih’in temreninden (okun ucundaki saplanan demir) kurtulur.”
Ve başka bir yerde de demiştir.
Şiir:
“ Yalınız benim müridim ölmez,
Çünkü o hayat suyu içmiştir.
Ondan sonra da Tanrı’nın sakilerinin elinden içti”
ARİFLERİN MENKIBELERİ, Şark İslam Klasikleri 29,
Ahmet Eflaki, M.E B. YAYINLARI 489
Toprak ol da yeşer:
Bin bahar olsa ne kâbil feyz-i seng
Toprak ol ta güller olsun reng reng
Bin bahar gelip geçse taşın yeşermesi ne mümkün. Kabahat baharda değil senin kibirle taşlaşmış gönlünde. Sen toprak gibi alçak gönüllü olmaya bak. Gör o zaman o gönül toprağından nasıl renk renk güller açılıyor, baharlar yeşeriyor.
İnsanda kendini yüksek görme, hırs ve şehvet, söz söylerken soğan gibi kokar ve çokça rahatsız eden bu kokudan insanlar kaçar
Bir gün Mevlana Hazretlerinden:
“ Bazı velileri kibirli görüyoruz.
Onların bu kibirleri ne üzerinedir? Diye sordular.
Mevlana “ Tanrı erlerinin kibirleri ilahi bir kibirdir.
Yoksa nefse ait bir kibir değildir.
Günahkâr insanların kendi mevkilerinden gelme kibri değildir.
Nitekim İmam Cafer-i Sadık (tanrı ondan razı olsun) zaman-zaman kendi nefsinin tezkiyesini (aklar) yapar, halifelere ve padişahlara iltifat etmezdi.
Ona kibrinin sebebini sordular.
O “ Hâşâ ben kibirli değilim, fakat ben kendi varlığımdan çıktığım vakit onun (Tanrı’nın) kibri, beni mahvediyor ve benim kibrimin yerine geçiyor.
Bu kibir O’nun kibridir.
Ben ortada yokum” buyurdu.
Şiir:
“ Güzel sözler söylemek kibir getirir,
Senin kibrin Tanrı’ya olan niyazını yer.
Git de sen o kibrinden uzaklaş ve Tanrı’ya sarıl “
Beyazıd-i Bistami’den nakledilmiştir ki:
“Beni kim görürse ezeli talihsizlik damgasından emin olur” buyurdu.
Nitekim buyurmuştur.
Şiir:
“ Aşkla beslediğim her mürit feleğin okundan ve Merih’in temreninden (okun ucundaki saplanan demir) kurtulur.”
Ve başka bir yerde de demiştir.
Şiir:
“ Yalınız benim müridim ölmez,
Çünkü o hayat suyu içmiştir.
Ondan sonra da Tanrı’nın sakilerinin elinden içti”
ARİFLERİN MENKIBELERİ, Şark İslam Klasikleri 29,
Ahmet Eflaki, M.E B. YAYINLARI 489
Toprak ol da yeşer:
Bin bahar olsa ne kâbil feyz-i seng
Toprak ol ta güller olsun reng reng
Bin bahar gelip geçse taşın yeşermesi ne mümkün. Kabahat baharda değil senin kibirle taşlaşmış gönlünde. Sen toprak gibi alçak gönüllü olmaya bak. Gör o zaman o gönül toprağından nasıl renk renk güller açılıyor, baharlar yeşeriyor.
İnsanda kendini yüksek görme, hırs ve şehvet, söz söylerken soğan gibi kokar ve çokça rahatsız eden bu kokudan insanlar kaçar
