spettro
Üye
HAYATIN İÇİNDE GEZİNİRKEN UNUTTUKLARIMIZ
Yasamam gereken her şeyi yaşadım. Hani deriz ya şu anda ölsem gam yemem deriz ya.
Sonra birileri çıkar ne kadar kücükmüş hayllerin der sana...
Sevdiğin birini kendine benzetmeye kalkarsan eger, onun kendisi olmasından
korkuyoruz demektir bu.Kendimize benzeterek daha kolay basa cıkabilecegimizi düsündügümüz içindir belki..
Ruh ikizimizi ararız ya hep, her seferinde de yanılırız. Neden mi?
Kendimiz gibi birini ararız a ondan..Oysa hiç kimse kendimiz gibi değildir ki
yeryüzünde...
Zararlı bir seyi yapmak her zaman kötü değildir. Zira onu yapmadıgımızda, ondan cok daha kötü bir seyi yapıp yapmayacagımızı bilemeyiz ki....
İçine düştügü örumcek agında debelenen arı, kendisini kurtarmaya calışan iyi niyetli bir eli sokmaz ki...
Ne tuhaftır bu hayat. Yenilgilerimizin mimarlarını bizden daha zeki olanlarda ararız...
Oysa bizi yenenler, sabırlı, planlı, hayatın anlamını bilmeyen, sevmekten,
kaptırmaktan, herşeyden vazgecemeyen, dogrusu yanlışı birbirine girmiş kişilerdir...
Bu kişilerin aynalardan hep kaçarlar. Cünkü bakarsa maskelerini görürler.
Niye duvara toslamak istesinler ki...
Olan herşeyi koşulları içinde degerlendirirler...Sanki secenekleri yokmuşcasına,
feda ettirirler.Tercih ederler. Ta ki, Her sey olup bittikten yıllar sonra,
şimdiki aklım olsaydı bunu yapmazdım gibisinden hayıflana hayıflana
ömürlerini tamamlarlar...
Ne eşek inatcıdır, ne de kedi nankör. Aslında her iki canlının da dogasını tam bilmediğimiz için kendimiz uyduruyoruz bir çok seyi. İyi geliyor sanırım, secenegin olmayınca...
Yürüyerek gidebilecegimiz bir yere koşarak varmak bir sey kazandırmıyor
çogu zaman bize.
Önemli olan,
OLMAN GEREKEN YERDE TAM ZAMANINDA OLMANDIR....
Yasamam gereken her şeyi yaşadım. Hani deriz ya şu anda ölsem gam yemem deriz ya.
Sonra birileri çıkar ne kadar kücükmüş hayllerin der sana...
Sevdiğin birini kendine benzetmeye kalkarsan eger, onun kendisi olmasından
korkuyoruz demektir bu.Kendimize benzeterek daha kolay basa cıkabilecegimizi düsündügümüz içindir belki..
Ruh ikizimizi ararız ya hep, her seferinde de yanılırız. Neden mi?
Kendimiz gibi birini ararız a ondan..Oysa hiç kimse kendimiz gibi değildir ki
yeryüzünde...
Zararlı bir seyi yapmak her zaman kötü değildir. Zira onu yapmadıgımızda, ondan cok daha kötü bir seyi yapıp yapmayacagımızı bilemeyiz ki....
İçine düştügü örumcek agında debelenen arı, kendisini kurtarmaya calışan iyi niyetli bir eli sokmaz ki...
Ne tuhaftır bu hayat. Yenilgilerimizin mimarlarını bizden daha zeki olanlarda ararız...
Oysa bizi yenenler, sabırlı, planlı, hayatın anlamını bilmeyen, sevmekten,
kaptırmaktan, herşeyden vazgecemeyen, dogrusu yanlışı birbirine girmiş kişilerdir...
Bu kişilerin aynalardan hep kaçarlar. Cünkü bakarsa maskelerini görürler.
Niye duvara toslamak istesinler ki...
Olan herşeyi koşulları içinde degerlendirirler...Sanki secenekleri yokmuşcasına,
feda ettirirler.Tercih ederler. Ta ki, Her sey olup bittikten yıllar sonra,
şimdiki aklım olsaydı bunu yapmazdım gibisinden hayıflana hayıflana
ömürlerini tamamlarlar...
Ne eşek inatcıdır, ne de kedi nankör. Aslında her iki canlının da dogasını tam bilmediğimiz için kendimiz uyduruyoruz bir çok seyi. İyi geliyor sanırım, secenegin olmayınca...
Yürüyerek gidebilecegimiz bir yere koşarak varmak bir sey kazandırmıyor
çogu zaman bize.
Önemli olan,
OLMAN GEREKEN YERDE TAM ZAMANINDA OLMANDIR....