Ilk fotograf, Joseph Nicephore Niepcein penceresinden görünüm,
1827 965-1038 Karanlik Kutuyu (Camera Obscura) ilk kullanan, ortaçagda günestutulmasi sirasinda günes isinlarini incelemek isteyen zamaninin ünlü optik bilgini Basrali el-Hasandir. Roger Bacon, 13.yüzyil Arap yazmalarindan ögrendigi "Karanlik Kutunun" ayrintili bir tanimini yapmis. 1460-1472 döneminde Leon Battista Alberti ve Leonardo da Vinci de Karanlik Kutu dan yararlanarak cisimlerin görüntülerini yansitmayi basarmislardir. 1553 Giovanni Battista Della Porta "Magiea Naturalis Libri IV" adli eserinde Karanlik Kutuyu etraflica anlatmistir.(Bu yüzden Karanlik Kutunun ilk mucidi sayilir) 1568de Danillo Barbaro, karanlik kutunun isik gören deligine bir mercek yerlestirmis ve görüntü kalitesini belirgin bir biçimde artirmistir. Bir çok degisiklikler sonrasinda; Gerekli yerlere yerlestirilen ayna ve mercek sistemiyle Karanlik Kutuya bir resim masasi niteligi kazandirilmis ve saydam yüzeyinde meydana gelen görüntülerin çizilmesinde kullanilmistir. Daha sonralari görüntülerin kagit üzerine elle çizilmesi yerine bu tür zorluklari ortadan kaldiracak tespitler aranmaya baslanmistir 1727de Johann Heinrich Schulze gümüs tuzlarinin isiga tutulunca degisiklige ugramasinin nedeninin isik oldugunu açikladi. 1777lerde Scheele, mavi ve mor isinlarin kirmizi isinlardan daha etkin olduklarini kanitladi. 1780 Johan Kaspar LAVATERin Silüet Makinasi. Bu geçen sürede isigin etkisiyle, duyarli maddeler üzerinde görüntüleri tespit etmek konusunda bir çok denemeler yapildi. 1813de Joseph Nicepore Niepce isiga duyarli bir levha üzerinde, kalici görüntüler elde etmeyi basardi. 1826da Joseph Nicephore Niepce ayni islemi Karanlik Kutuya da uyguladi. 1829da kendisi gibi Karanlik Kutu da meydana gelen görüntüleri tespit etme yollari üzerinde çalisan Louis-Jacques-Mande Daguerre ile birleserek bir ortaklik kurdu. 1837de fizik bilgini Francois Arago tarafindan Daguerrein metodunun (Daguerrotype) esasi, bir gümüs levhayi, iyot buharina tutarak, üzerinde bir gümüs iyödür tabakasi elde etmek ve bu levhayi karanlik kutuda uzun süre isiga tuttuktan sonra, civa buhariyla tutarak banyo yaptirmaktan ibaret oldugunu açikladi. Daguerrotype metodunda kopyasi elde edilen tek kopya görüntü aynadaki görüntünün tersiydi. 1839 ve 1840larda William Hanry Fox-Talbot gümüs tuzlarina batirilmis bir kagit kullanarak elde edilen negatif görüntülerden, yine ayni usulle hazirlanmis kagitlara istenilen sayida pozitif fotograf basmayi basarmistir. 1847 Albumin, 1851 Kollodyum ve 1873 Jelatin usulleri duyartabakayi bir cam levha üzerine dayandirdilar ve kagit yerine de saydam ince bir film kullandilar. 1888de John Curbult gerçek anlamda (selüloit levha üzerine isiga duyarli madde kaplanmis) ilk fotograf filmini hayata geçirdi. Bunu takip eden yillarda George Eastman roll film kullanan yeni bir kamera tasarladi. 1895 Lumiere kardeþler saniyede 16 kare gösterim kapasitesine sahip sinema makinasini tanittilar.
1827 965-1038 Karanlik Kutuyu (Camera Obscura) ilk kullanan, ortaçagda günestutulmasi sirasinda günes isinlarini incelemek isteyen zamaninin ünlü optik bilgini Basrali el-Hasandir. Roger Bacon, 13.yüzyil Arap yazmalarindan ögrendigi "Karanlik Kutunun" ayrintili bir tanimini yapmis. 1460-1472 döneminde Leon Battista Alberti ve Leonardo da Vinci de Karanlik Kutu dan yararlanarak cisimlerin görüntülerini yansitmayi basarmislardir. 1553 Giovanni Battista Della Porta "Magiea Naturalis Libri IV" adli eserinde Karanlik Kutuyu etraflica anlatmistir.(Bu yüzden Karanlik Kutunun ilk mucidi sayilir) 1568de Danillo Barbaro, karanlik kutunun isik gören deligine bir mercek yerlestirmis ve görüntü kalitesini belirgin bir biçimde artirmistir. Bir çok degisiklikler sonrasinda; Gerekli yerlere yerlestirilen ayna ve mercek sistemiyle Karanlik Kutuya bir resim masasi niteligi kazandirilmis ve saydam yüzeyinde meydana gelen görüntülerin çizilmesinde kullanilmistir. Daha sonralari görüntülerin kagit üzerine elle çizilmesi yerine bu tür zorluklari ortadan kaldiracak tespitler aranmaya baslanmistir 1727de Johann Heinrich Schulze gümüs tuzlarinin isiga tutulunca degisiklige ugramasinin nedeninin isik oldugunu açikladi. 1777lerde Scheele, mavi ve mor isinlarin kirmizi isinlardan daha etkin olduklarini kanitladi. 1780 Johan Kaspar LAVATERin Silüet Makinasi. Bu geçen sürede isigin etkisiyle, duyarli maddeler üzerinde görüntüleri tespit etmek konusunda bir çok denemeler yapildi. 1813de Joseph Nicepore Niepce isiga duyarli bir levha üzerinde, kalici görüntüler elde etmeyi basardi. 1826da Joseph Nicephore Niepce ayni islemi Karanlik Kutuya da uyguladi. 1829da kendisi gibi Karanlik Kutu da meydana gelen görüntüleri tespit etme yollari üzerinde çalisan Louis-Jacques-Mande Daguerre ile birleserek bir ortaklik kurdu. 1837de fizik bilgini Francois Arago tarafindan Daguerrein metodunun (Daguerrotype) esasi, bir gümüs levhayi, iyot buharina tutarak, üzerinde bir gümüs iyödür tabakasi elde etmek ve bu levhayi karanlik kutuda uzun süre isiga tuttuktan sonra, civa buhariyla tutarak banyo yaptirmaktan ibaret oldugunu açikladi. Daguerrotype metodunda kopyasi elde edilen tek kopya görüntü aynadaki görüntünün tersiydi. 1839 ve 1840larda William Hanry Fox-Talbot gümüs tuzlarina batirilmis bir kagit kullanarak elde edilen negatif görüntülerden, yine ayni usulle hazirlanmis kagitlara istenilen sayida pozitif fotograf basmayi basarmistir. 1847 Albumin, 1851 Kollodyum ve 1873 Jelatin usulleri duyartabakayi bir cam levha üzerine dayandirdilar ve kagit yerine de saydam ince bir film kullandilar. 1888de John Curbult gerçek anlamda (selüloit levha üzerine isiga duyarli madde kaplanmis) ilk fotograf filmini hayata geçirdi. Bunu takip eden yillarda George Eastman roll film kullanan yeni bir kamera tasarladi. 1895 Lumiere kardeþler saniyede 16 kare gösterim kapasitesine sahip sinema makinasini tanittilar.
