Boğazınıza kadar dertleriniz varken yanınızda olan insanların kıymetini bilin
Boğazınıza kadar dertleriniz varken size
uzaklardan el sallayan hatta kaçan insanları , hayatınıza bir daha asla almamak koşuluyla silin!
Hayat bazen içinden tek başına çıkılamayan bir çile yumağına döndüğünde,yanında bir dost arar içimizdeki solgun yürek;
bulursa ne âla…
Bu aralar huysuz ihtiyarlar gibiyim
Geçmişimi, dostlarımı, dost sandıklarımı,
emek verdiklerimi,anılarımı her şeyi sorgular oldum
Bunca sorgulamadan sonra elimde kalan o kadar az şey var ki
Bir elimin parmak sayısını geçmeyen sayıda dost,
bol miktarda dost sandığım ve verdiğim emekler…
Bu kadar mı geçmişin hatırı?
İnsanlar yaşarken sadece zamanı geçirmek ve
eğlenmek adına mı yaşarlar?
Paylaşmanın tek taraflı adaletsizliğinde,
dost bildiklerime neden hep ısrarla veren ben olmuşum?
Salak mıyım yoksa!
Şu durumda, onlarca dost sandığım benimle sadece zaman geçirmiş! Ne acı!
Michael De Montaigne’nin dostu Etienne de la Boetie için yaptığı tanımlamaya bakın:
‘Ruhlarımız o kadar sıkı bir birliktelikle yürüdü,
birbirini o kadar coşkun bir sevgiyle seyretti
ve en gizli yanlarına kadar birbirine öyle açıldılar ki
ben onun ruhunu benimki kadar tanımakla kalmıyor,
kendimden çok ona güvenecek hale geliyordum
Öteki sıradan dostlukları buna benzetmeye kalkışmayın:
Onları, hem de en iyilerini ben de herkes kadar bilirim
O dostluklarda insanın,
eli dizginde yürümesi gerekir:
Aradaki bağ, güvensizliğe hiç yer vermeyecek kadar düğümlenmiş değildir’
Sahte dostluklarda,elin dizginde yürümelisin, diyor
büyük usta Montaigne
Düşündüm de bu zamana kadar dostluklarımda,
elim dizgine hiç gitmemiş;
dizgine gitmeyen elimi kırmak da
etrafımdaki dost müsveddelerine kalmış
Hayat insana her dakika yeni bir şeyler öğretiyor ve her dakika bir şeyleri hızla alıp götürüyor
Dost sandıklarımın şerefinedir bu yazı
Boğazınıza kadar dertleriniz varken size
uzaklardan el sallayan hatta kaçan insanları , hayatınıza bir daha asla almamak koşuluyla silin!
Hayat bazen içinden tek başına çıkılamayan bir çile yumağına döndüğünde,yanında bir dost arar içimizdeki solgun yürek;
bulursa ne âla…
Bu aralar huysuz ihtiyarlar gibiyim
Geçmişimi, dostlarımı, dost sandıklarımı,
emek verdiklerimi,anılarımı her şeyi sorgular oldum
Bunca sorgulamadan sonra elimde kalan o kadar az şey var ki
Bir elimin parmak sayısını geçmeyen sayıda dost,
bol miktarda dost sandığım ve verdiğim emekler…
Bu kadar mı geçmişin hatırı?
İnsanlar yaşarken sadece zamanı geçirmek ve
eğlenmek adına mı yaşarlar?
Paylaşmanın tek taraflı adaletsizliğinde,
dost bildiklerime neden hep ısrarla veren ben olmuşum?
Salak mıyım yoksa!
Şu durumda, onlarca dost sandığım benimle sadece zaman geçirmiş! Ne acı!
Michael De Montaigne’nin dostu Etienne de la Boetie için yaptığı tanımlamaya bakın:
‘Ruhlarımız o kadar sıkı bir birliktelikle yürüdü,
birbirini o kadar coşkun bir sevgiyle seyretti
ve en gizli yanlarına kadar birbirine öyle açıldılar ki
ben onun ruhunu benimki kadar tanımakla kalmıyor,
kendimden çok ona güvenecek hale geliyordum
Öteki sıradan dostlukları buna benzetmeye kalkışmayın:
Onları, hem de en iyilerini ben de herkes kadar bilirim
O dostluklarda insanın,
eli dizginde yürümesi gerekir:
Aradaki bağ, güvensizliğe hiç yer vermeyecek kadar düğümlenmiş değildir’
Sahte dostluklarda,elin dizginde yürümelisin, diyor
büyük usta Montaigne
Düşündüm de bu zamana kadar dostluklarımda,
elim dizgine hiç gitmemiş;
dizgine gitmeyen elimi kırmak da
etrafımdaki dost müsveddelerine kalmış
Hayat insana her dakika yeni bir şeyler öğretiyor ve her dakika bir şeyleri hızla alıp götürüyor
Dost sandıklarımın şerefinedir bu yazı
