agent force
Harbi Aktif Üye
Aslı ile Kerem'in hikayesi...
ilk Bölüm
'Bi can bi canı sevse
Alemi sancı tutar'
Zamanlardan bir zaman, şehirler güzeli Isfahan'da, adalet ve mürüvvetiyle,
dağdaki kurda kuşa bile hükmünü geçiren bir hükümdar yaşardı.
Halkının talihi yaver olan Han'ın, olgunluk ve güzelliklerini yazmaya hiçbir
kalemin gücü yetmezdi.
Rüstem gibi yürekli, Herkül gibi bilekli
Etbaının hukukunu korumada Ömer bin Abdulaziz kadar tedbirli
Düşmanına bile merhamet edecek kadar sevgili
Hem adil hem müşfik
Hem de siyaseten temkinli idi.
Hanlar hanının ülkesinde kurtla kuzu yoldaşlık eder, yağmur, masumun da
günahkarın da üzerine eşit olarak yağardı.
Her Allah'ın kulu kendi hali kendi melalinde yaşar giderdi.
Ömür, Haccac'ın mülkündeki gibi kara bir kış şeklinde değil, her daim
tazelenen bir baharla geçerdi.
Alanın memnun satanın memnun olduğu bir çağdı O'nun çağı.
Halkı baş üstünde tutar, öl dese ölürdü.
Saçına sakalına yaşlılık güneşi doğmuş, bu deni dünyada göreceğini görmüş,
devletine devlet, saadetine saadet katmıştı.
Çiçeksiz bağ, dertsiz yürek olur mu?
Hanlar hanının da onulmaz bir derdi vardı ki, ocaklardan ırak.
Allah, her nimeti bağışlamış ne var ki, nimetlerin en tatlısını esirgemişti.
Bebekken koklayacak, çocukken eğleşecek, erişkinken neslini sürdürecek bir
evlattan nasipsizdi.
Bu yüzden yürek dağına kara bir duman çökmüş, çehresi kararmış, mecali
kesilmişti.
Bir evlatcığa sahip olmak için başvurmadık hekim; adanmadık adak, kapısı
çalınmadık büyücü kalmamıştı.
Yerlerin ve göklerin sahibine gece gündüz yakarmış, 'herşeyimi al dilersen,
yeter ki neslim kesilmesin, bana babalık payesini bağışla' diyerek eşiğine
yüz sürmüş, bir türlü muradına erememişti.
Ne demişler, herşeyin bir zamanı var.
Mevla'nın takdiri erişmeyince sebep de bahane.
Hanlar Hanı bunun bilincindeymiş lakin insanoğlu bu, sabrın da bir sınırı
var.
"Altı kızın biri melek
Dünya döner çark-ı felek"
Hanlar Hanı, derd ü gamıyla başbaşa dursun biz gelelim Keşiş ve evlad ü
iyaline...
Camiye mum, kiliseye bezir taşıyan bir Keşiş bu.
Hanlar Hanı'nın hazine sorumlusu.
Gerçekte bir, zahirde iki kitabın bağlısı.
Eşi de sanki onun eğe kemiğinden yaratılmış.
İriskin adında bir afet-i devran.
Afet dediysek tam bir fitne ateşi.
Adaleti ve kılıcının keskinliğiyle dört bir cihana nam salmış, dost düşman
herkesin ittifakıyle hükümranlık tacına hak kazanmış olan Hükümdar'ın
sarayına sızmış ve haylice mühim görevler edinmişti Keşiş'le karısı.
Kimisi mal mülkle imtihan olunur kimisi evlatla.
Keşiş'le İriskin de, Hükümdar gibi evlatsızdı.
Günlerden bir gün, Keşiş, gam deryasına dalmış olan Hükümdar'ın huzuruna
girdi.
Onu, herşeyini yitirmiş gibi kara kara düşünür halde görünce,
'Han'ım' dedi, 'haddimi aşmış olmak istemem lakin sizi böyle derde salan
nedir?'
Hükümdar, gam kuyusundan çıkarak, boş bakışlarla yüzüne baktı Keşiş'in.
Bir zaman sustu, neden sonra, bakışlarını ötelere salar gibi, içlenerek,
'sorma' dedi.
Keşiş üsteledi,
'Efendim, dert bir yürekte mahpus kalırsa mutlaka durduğu yeri yakar,
dağılırsa duman gibi savrulur gider'
Han, tavrını bozmayarak,
'Boşver' dedi,'benimkisi paylaşınca azalacak gibi değil, Rabbimin takdirini
kim bozabilir'
Keşiş, sinsi adımlarla yaklaştı Han'a, sesine alabildiğine güvenilir bir eda
takarak,
'Yüce Han'ım' dedi,'sizin derdiniz, kulunuzun derdi. Sizi böyle kederli
gördükçe bize de gülmek haramdır, bağışlayın tasanız nedir?'
Han yumuşamıştı, Keşiş'in yüzüne baktı tekrar, kederli bir sesle,
'Mevlam'dedi, 'bana herkesin gözünü diktiği devlet ve serveti bağışladı,
beni nimet deryasına daldırdı, ne var ki, yine dünyanın en tatlı bağışını
esirgedi benden. Yıllardır bu derdin ateşiyle yanar dururum'
Keşiş'in gözleri ışıldadı,
'Ulu Han'ım' dedi,'ölümden gayri her derdin çaresi vardır. Kulunuz
hizmetkarınız haddimi aşmış olmak istemem lakin, Mevla'nın takdirine boyun
eğmekten başka elimizden ne gelir ki! Duvarı nem, yiğidi gam öldürürmüş. Bu
dert sizi yaka yaka kül eder korkarım.'
'Doğru söylersin' dedi Hanlar Hanı, 'gel gör ki akıl kalbe söz dinletemiyor.
Bazen oluyor ne yapacağımı şaşırıyor, yüreğimdeki ağır yükü nasıl
hafifleteceğimi bilemiyorum.'
Keşiş, avına iyice yaklaşmış bir avcının dikkat ve iştihasıyla,
'Yiğitler yiğidi Han'ım' dedi,' 'size akıl vermekten Allah'a sığınırım
fakat, yüreğinizdeki kederi dağıtacak bir şeyler yapmalısınız'
'Daha açık konuş' dedi Hükümdar.
Keşiş, ballandıra ballandıra anlatmaya koyuldu,
'Öyle bir bağ yaptırın ki Han'ım, ne gözler görmüş, ne kulaklar duymuş ne
hayallere gelmiş. Güllerin gülüşlerini bir an kesmediği, sümbüllerin asla
boynunu bükmediği, zümrüt tahtlar üzerine konmuş bülbüllerin nağmelerinin,
billur suların çağıltısına karıştığı bir bağiçe. Öyle ki, kalbinizdeki
kasavet uçup yitsin, ruhunuz huzura ersin'
Keşiş amacına ulaşmıştı.
Hükümdar buyruk verdi, cennetülfirdevs misali bir bahçe kuruldu.
Bülbüller en neşeli şarkılarını şakımaya, güller en büyülü tebessümlerini
takınmaya başladı.
Görenlerin aklı başından uçuyor, gözleri kamaşıyordu.
'Keşiş bahçesinde bir güzel gördüm
Aklımı başımdan aldı neyleyim'
İnsan, kaderinden yine ancak kaderine kaçabilir.
Hükümdar da, kendisini bir kara gölge halinde izleyen derdini dağıtmak için
cennet bahçesine gittiğinde, yüreğindekini de birlikte götürüyor, dışı
cennet-i ala, içi cehennem-i kübra oluyordu.
Bir an bile başından uçmuyordu gam kuşu.
Çiçekler gülümserken Han'ın gönül gözü ağladı; sular çağıldarken, göz
pınarları durmadı aktı.
Yüreğindeki ateş bir an bile sönmedi.
Güller gülümser bülbüller şakırken Han'ın virane gönlünün göğü kararmaya
devam ediyordu.
Dertten yana şansı açıktı çünkü.
Dert yağmuru yüklenmiş bir bulut göğünden eksik olmuyordu.
son Bölüm
'Çöz Aslı'm Çöz Göğsün Düğmelerini'
Kara Cübbeli Keşiş'in bu sözlerini bir herşeyi gören, bilen ve işiten duydu
bir de omuzlarındaki melekler duydu
Eve varınca durumu bildirdi, Han Aslı'nın gülmez yüzünü güldürdü
Düğün hazırlıkları başladı
Gerdek günü, Aslı hanı kenara çekerek,
'ey benim canımdan aziz kızım' dedi, 'sana gelinlik armağanı olarak kendi
elceğizimle sırmadan ipekten şallar fistanlar diktim. Lakin ille de şu al
fistanı gerdeğe girince giymeni dilerim. Eğer babanı bahtiyar görmek
istersen bu dileğimi yerine getir'
Aslı han, babasına sarılarak,
'benim ceylan yürekli babam' dedi, 'seni kırar mıyım hiç'
Davullar zurnalar susup el ayak çekildi
Gelinle damat gerdek odasında halvete girdi
Dertlerin her türlüsünü görmüş geçirmiş olan Kerem, ay parçası sevgilisinin
allar giyinmiş olduğunu görerek,
'benim yarim al giyinmiş al üstüne..' diye başlayan bir güzelleme koştu
Han Aslı'nın al fistanı boydan boya düğmeliydi
Tatlı bir utançla,
'keremim' dedi, 'düğmeleri sen çöz, babamın dileği bu'
Dertli Kerem,
'sana el ile değil gül ile dokunmalı' dedi, 'söyle gülüm saz ile mi çözeyim
söz ile mi'
Aslı, utanıp sıkılarak,
'el ile' deyince Dertli Kerem, davrandı, davrandı ya ne görsün
Düğmeleri çözüyor lakin kendi kendine yeniden düğümleniyor
Çözdükçe düğmeler yeniden düğümleniyor
Bir böyle iki böyle üç böyle
O vakit anladı ki fistan büyülüdür
'Ocağın kurusun Kara Cübbeli Keşiş' diye ilendi, 'bana bunu da mı
yapacaktın'
Sabaha dek uğraştı zavallı Kerem, ama nafile
Çaresiz boynun büküp aldı sazı eline
Isfahan'dır bizim asıl ilimiz
Sunam uçtu viran kaldı yurdumuz
Ya böyle nice olur halimiz
Çöz Aslı'm çöz göğsün düğmelerini
Aşıp geldim nice dağlar belinden
Neler çektim ben bu aşkın elinden
Kurtulamam elalemin dilinden
Çöz Aslı'm çöz göğsün düğmelerini
Felek bizi ne günlere yetirdi
Ömrümü günümü yedi bitirdi
Süre süre bu diyara getirdi
Çöz Aslı'm çöz göğsün düğmelerini
Derdimi duyanlar cümle ağladı
Beyler tuttu kollarımı bağladı
Yüreğimi firkat odu dağladı
Çöz Aslı'm çöz göğsün düğmelerini
Söyledikçe derdi büyüdü, firkati arttı Kerem'in.
Şafak sökmüş, ağaçlarda kuşlar sabahın şenliğine 'hu hu' diye öter olmuş
lakin yıllarca izini sürdüğü saadete erişememiş, muradına nail olamamıştı.
Çözdükçe düğümlendi düğmeler
Çözdükçe düğümlendi
Firkatin ateşiyle öyle bir ah öyle bir vah etti ki, ağzından kıpkızıl bir
ateş fışkırarak herşeyi tutuşturdu.
Kerem tutuştu, Aslı tutuştu, fistan tutuştu, dağlar taşlar tutuştu, gerdek
odasından çıkan yangınla yanıp kül oldu varlık
Kerem'in cayır cayır yandığını gören Aslı Han,
'ey yedi kat yer ile yedi kat göğü yaratan yüce Allahım!' diye feryat
etti, 'Kerem'imin koruyla yak beni yak'
Aslı'nın dileği yükselen alevlere karıştı
Sırma saçları tel tel tutuşup yandı
Badem gözleri alev alev yandı
Ceylan yüreği yandı
Bir gül koklayamadan kül olan Kerem'in varlığına karıştı.
ilk Bölüm
'Bi can bi canı sevse
Alemi sancı tutar'
Zamanlardan bir zaman, şehirler güzeli Isfahan'da, adalet ve mürüvvetiyle,
dağdaki kurda kuşa bile hükmünü geçiren bir hükümdar yaşardı.
Halkının talihi yaver olan Han'ın, olgunluk ve güzelliklerini yazmaya hiçbir
kalemin gücü yetmezdi.
Rüstem gibi yürekli, Herkül gibi bilekli
Etbaının hukukunu korumada Ömer bin Abdulaziz kadar tedbirli
Düşmanına bile merhamet edecek kadar sevgili
Hem adil hem müşfik
Hem de siyaseten temkinli idi.
Hanlar hanının ülkesinde kurtla kuzu yoldaşlık eder, yağmur, masumun da
günahkarın da üzerine eşit olarak yağardı.
Her Allah'ın kulu kendi hali kendi melalinde yaşar giderdi.
Ömür, Haccac'ın mülkündeki gibi kara bir kış şeklinde değil, her daim
tazelenen bir baharla geçerdi.
Alanın memnun satanın memnun olduğu bir çağdı O'nun çağı.
Halkı baş üstünde tutar, öl dese ölürdü.
Saçına sakalına yaşlılık güneşi doğmuş, bu deni dünyada göreceğini görmüş,
devletine devlet, saadetine saadet katmıştı.
Çiçeksiz bağ, dertsiz yürek olur mu?
Hanlar hanının da onulmaz bir derdi vardı ki, ocaklardan ırak.
Allah, her nimeti bağışlamış ne var ki, nimetlerin en tatlısını esirgemişti.
Bebekken koklayacak, çocukken eğleşecek, erişkinken neslini sürdürecek bir
evlattan nasipsizdi.
Bu yüzden yürek dağına kara bir duman çökmüş, çehresi kararmış, mecali
kesilmişti.
Bir evlatcığa sahip olmak için başvurmadık hekim; adanmadık adak, kapısı
çalınmadık büyücü kalmamıştı.
Yerlerin ve göklerin sahibine gece gündüz yakarmış, 'herşeyimi al dilersen,
yeter ki neslim kesilmesin, bana babalık payesini bağışla' diyerek eşiğine
yüz sürmüş, bir türlü muradına erememişti.
Ne demişler, herşeyin bir zamanı var.
Mevla'nın takdiri erişmeyince sebep de bahane.
Hanlar Hanı bunun bilincindeymiş lakin insanoğlu bu, sabrın da bir sınırı
var.
"Altı kızın biri melek
Dünya döner çark-ı felek"
Hanlar Hanı, derd ü gamıyla başbaşa dursun biz gelelim Keşiş ve evlad ü
iyaline...
Camiye mum, kiliseye bezir taşıyan bir Keşiş bu.
Hanlar Hanı'nın hazine sorumlusu.
Gerçekte bir, zahirde iki kitabın bağlısı.
Eşi de sanki onun eğe kemiğinden yaratılmış.
İriskin adında bir afet-i devran.
Afet dediysek tam bir fitne ateşi.
Adaleti ve kılıcının keskinliğiyle dört bir cihana nam salmış, dost düşman
herkesin ittifakıyle hükümranlık tacına hak kazanmış olan Hükümdar'ın
sarayına sızmış ve haylice mühim görevler edinmişti Keşiş'le karısı.
Kimisi mal mülkle imtihan olunur kimisi evlatla.
Keşiş'le İriskin de, Hükümdar gibi evlatsızdı.
Günlerden bir gün, Keşiş, gam deryasına dalmış olan Hükümdar'ın huzuruna
girdi.
Onu, herşeyini yitirmiş gibi kara kara düşünür halde görünce,
'Han'ım' dedi, 'haddimi aşmış olmak istemem lakin sizi böyle derde salan
nedir?'
Hükümdar, gam kuyusundan çıkarak, boş bakışlarla yüzüne baktı Keşiş'in.
Bir zaman sustu, neden sonra, bakışlarını ötelere salar gibi, içlenerek,
'sorma' dedi.
Keşiş üsteledi,
'Efendim, dert bir yürekte mahpus kalırsa mutlaka durduğu yeri yakar,
dağılırsa duman gibi savrulur gider'
Han, tavrını bozmayarak,
'Boşver' dedi,'benimkisi paylaşınca azalacak gibi değil, Rabbimin takdirini
kim bozabilir'
Keşiş, sinsi adımlarla yaklaştı Han'a, sesine alabildiğine güvenilir bir eda
takarak,
'Yüce Han'ım' dedi,'sizin derdiniz, kulunuzun derdi. Sizi böyle kederli
gördükçe bize de gülmek haramdır, bağışlayın tasanız nedir?'
Han yumuşamıştı, Keşiş'in yüzüne baktı tekrar, kederli bir sesle,
'Mevlam'dedi, 'bana herkesin gözünü diktiği devlet ve serveti bağışladı,
beni nimet deryasına daldırdı, ne var ki, yine dünyanın en tatlı bağışını
esirgedi benden. Yıllardır bu derdin ateşiyle yanar dururum'
Keşiş'in gözleri ışıldadı,
'Ulu Han'ım' dedi,'ölümden gayri her derdin çaresi vardır. Kulunuz
hizmetkarınız haddimi aşmış olmak istemem lakin, Mevla'nın takdirine boyun
eğmekten başka elimizden ne gelir ki! Duvarı nem, yiğidi gam öldürürmüş. Bu
dert sizi yaka yaka kül eder korkarım.'
'Doğru söylersin' dedi Hanlar Hanı, 'gel gör ki akıl kalbe söz dinletemiyor.
Bazen oluyor ne yapacağımı şaşırıyor, yüreğimdeki ağır yükü nasıl
hafifleteceğimi bilemiyorum.'
Keşiş, avına iyice yaklaşmış bir avcının dikkat ve iştihasıyla,
'Yiğitler yiğidi Han'ım' dedi,' 'size akıl vermekten Allah'a sığınırım
fakat, yüreğinizdeki kederi dağıtacak bir şeyler yapmalısınız'
'Daha açık konuş' dedi Hükümdar.
Keşiş, ballandıra ballandıra anlatmaya koyuldu,
'Öyle bir bağ yaptırın ki Han'ım, ne gözler görmüş, ne kulaklar duymuş ne
hayallere gelmiş. Güllerin gülüşlerini bir an kesmediği, sümbüllerin asla
boynunu bükmediği, zümrüt tahtlar üzerine konmuş bülbüllerin nağmelerinin,
billur suların çağıltısına karıştığı bir bağiçe. Öyle ki, kalbinizdeki
kasavet uçup yitsin, ruhunuz huzura ersin'
Keşiş amacına ulaşmıştı.
Hükümdar buyruk verdi, cennetülfirdevs misali bir bahçe kuruldu.
Bülbüller en neşeli şarkılarını şakımaya, güller en büyülü tebessümlerini
takınmaya başladı.
Görenlerin aklı başından uçuyor, gözleri kamaşıyordu.
'Keşiş bahçesinde bir güzel gördüm
Aklımı başımdan aldı neyleyim'
İnsan, kaderinden yine ancak kaderine kaçabilir.
Hükümdar da, kendisini bir kara gölge halinde izleyen derdini dağıtmak için
cennet bahçesine gittiğinde, yüreğindekini de birlikte götürüyor, dışı
cennet-i ala, içi cehennem-i kübra oluyordu.
Bir an bile başından uçmuyordu gam kuşu.
Çiçekler gülümserken Han'ın gönül gözü ağladı; sular çağıldarken, göz
pınarları durmadı aktı.
Yüreğindeki ateş bir an bile sönmedi.
Güller gülümser bülbüller şakırken Han'ın virane gönlünün göğü kararmaya
devam ediyordu.
Dertten yana şansı açıktı çünkü.
Dert yağmuru yüklenmiş bir bulut göğünden eksik olmuyordu.
son Bölüm
'Çöz Aslı'm Çöz Göğsün Düğmelerini'
Kara Cübbeli Keşiş'in bu sözlerini bir herşeyi gören, bilen ve işiten duydu
bir de omuzlarındaki melekler duydu
Eve varınca durumu bildirdi, Han Aslı'nın gülmez yüzünü güldürdü
Düğün hazırlıkları başladı
Gerdek günü, Aslı hanı kenara çekerek,
'ey benim canımdan aziz kızım' dedi, 'sana gelinlik armağanı olarak kendi
elceğizimle sırmadan ipekten şallar fistanlar diktim. Lakin ille de şu al
fistanı gerdeğe girince giymeni dilerim. Eğer babanı bahtiyar görmek
istersen bu dileğimi yerine getir'
Aslı han, babasına sarılarak,
'benim ceylan yürekli babam' dedi, 'seni kırar mıyım hiç'
Davullar zurnalar susup el ayak çekildi
Gelinle damat gerdek odasında halvete girdi
Dertlerin her türlüsünü görmüş geçirmiş olan Kerem, ay parçası sevgilisinin
allar giyinmiş olduğunu görerek,
'benim yarim al giyinmiş al üstüne..' diye başlayan bir güzelleme koştu
Han Aslı'nın al fistanı boydan boya düğmeliydi
Tatlı bir utançla,
'keremim' dedi, 'düğmeleri sen çöz, babamın dileği bu'
Dertli Kerem,
'sana el ile değil gül ile dokunmalı' dedi, 'söyle gülüm saz ile mi çözeyim
söz ile mi'
Aslı, utanıp sıkılarak,
'el ile' deyince Dertli Kerem, davrandı, davrandı ya ne görsün
Düğmeleri çözüyor lakin kendi kendine yeniden düğümleniyor
Çözdükçe düğmeler yeniden düğümleniyor
Bir böyle iki böyle üç böyle
O vakit anladı ki fistan büyülüdür
'Ocağın kurusun Kara Cübbeli Keşiş' diye ilendi, 'bana bunu da mı
yapacaktın'
Sabaha dek uğraştı zavallı Kerem, ama nafile
Çaresiz boynun büküp aldı sazı eline
Isfahan'dır bizim asıl ilimiz
Sunam uçtu viran kaldı yurdumuz
Ya böyle nice olur halimiz
Çöz Aslı'm çöz göğsün düğmelerini
Aşıp geldim nice dağlar belinden
Neler çektim ben bu aşkın elinden
Kurtulamam elalemin dilinden
Çöz Aslı'm çöz göğsün düğmelerini
Felek bizi ne günlere yetirdi
Ömrümü günümü yedi bitirdi
Süre süre bu diyara getirdi
Çöz Aslı'm çöz göğsün düğmelerini
Derdimi duyanlar cümle ağladı
Beyler tuttu kollarımı bağladı
Yüreğimi firkat odu dağladı
Çöz Aslı'm çöz göğsün düğmelerini
Söyledikçe derdi büyüdü, firkati arttı Kerem'in.
Şafak sökmüş, ağaçlarda kuşlar sabahın şenliğine 'hu hu' diye öter olmuş
lakin yıllarca izini sürdüğü saadete erişememiş, muradına nail olamamıştı.
Çözdükçe düğümlendi düğmeler
Çözdükçe düğümlendi
Firkatin ateşiyle öyle bir ah öyle bir vah etti ki, ağzından kıpkızıl bir
ateş fışkırarak herşeyi tutuşturdu.
Kerem tutuştu, Aslı tutuştu, fistan tutuştu, dağlar taşlar tutuştu, gerdek
odasından çıkan yangınla yanıp kül oldu varlık
Kerem'in cayır cayır yandığını gören Aslı Han,
'ey yedi kat yer ile yedi kat göğü yaratan yüce Allahım!' diye feryat
etti, 'Kerem'imin koruyla yak beni yak'
Aslı'nın dileği yükselen alevlere karıştı
Sırma saçları tel tel tutuşup yandı
Badem gözleri alev alev yandı
Ceylan yüreği yandı
Bir gül koklayamadan kül olan Kerem'in varlığına karıştı.
