akrep_zehiri
''єѕяαяℓı gözℓєя''
Herkes zaman zaman gitmek ister...
Ama hiç kimsenin bir yere gittiği yok, yada gidebildiği.
Ben de gitmek istiyorum ama tabii bir yere gitmiyorum.
Gidemiyorum...
Yaşanası herşeyi yaşadığımı düşünüyorum " burada ne yapıyorum ben " diyorum kendi kendime. Bana ait bir hayatı yaşamıyorum diyorum.. Hep başkalarının kalıplarında yaşıyoruz biz yada belki de yaşamak zorunda kalıyoruz. İşte bu yüzdendir hep gitmek istemek, içinde bir yerlerde hep bir gün " gideceğim " diye kendini oyalamak.
Avunmak öylesine..
Belki de sadece umut etmek...
Yaşadığınız ilişkide hep kendinizden bir şeyler vermeye başladığınızda, ilişkinizde yavaş yavaş bitmeye yok olmaya başlıyor ve zamanla ortada ne sevilecek bir adam, ne yaşanacak bir aşk, nede küçük mutluluklar kalıyor. Herşey bir anda uçup gidiyor. " pufff " diye...
Sonra bir de bakıyorsunuz ortada boşu boşuna kendinizden verdikleriniz, beklentileriniz ve umut ettiklerinizle kala kalıyorsunuz bir başınıza..
Hayatınızın tam orta yerinde...
Ama hiç bir zaman yalnız kalamıyorsunuz kendi yaşantınızda, herkes dört bir yandan burnuna taaa hayatınızın içine kadar sokma hakkını görebiliyor kendinde, hemde her konuda..
Kendinize ait bir hayat istiyorsunuz, kendiniz gibi olduğunuz bir hayat, bir ev ama bunu yapmaya kalktığınızda, hayatınızdaki diğer konularda hiçbir fikir beyan etmeyenler, sevgi, saygı, aşk, evllilik vs.. bunlar bir kenarda durup dursun önemsiz olsun diye bakanlar..
Size, sadece size kendinize ait bir hayat istediğinizde, işte bu konuda herkesin bir fikri oluyor..
Alıp başımı gitmek istiyorum, herkesten ve herşeyden.....
Bu karmaşadan kurtulmak dileğiyle..
" Hepinize güzel bir gün ve yaşamak istediğiniz doğrultuda bir hayat diliyorum. "
Ama hiç kimsenin bir yere gittiği yok, yada gidebildiği.
Ben de gitmek istiyorum ama tabii bir yere gitmiyorum.
Gidemiyorum...
Yaşanası herşeyi yaşadığımı düşünüyorum " burada ne yapıyorum ben " diyorum kendi kendime. Bana ait bir hayatı yaşamıyorum diyorum.. Hep başkalarının kalıplarında yaşıyoruz biz yada belki de yaşamak zorunda kalıyoruz. İşte bu yüzdendir hep gitmek istemek, içinde bir yerlerde hep bir gün " gideceğim " diye kendini oyalamak.
Avunmak öylesine..
Belki de sadece umut etmek...
Yaşadığınız ilişkide hep kendinizden bir şeyler vermeye başladığınızda, ilişkinizde yavaş yavaş bitmeye yok olmaya başlıyor ve zamanla ortada ne sevilecek bir adam, ne yaşanacak bir aşk, nede küçük mutluluklar kalıyor. Herşey bir anda uçup gidiyor. " pufff " diye...
Sonra bir de bakıyorsunuz ortada boşu boşuna kendinizden verdikleriniz, beklentileriniz ve umut ettiklerinizle kala kalıyorsunuz bir başınıza..
Hayatınızın tam orta yerinde...
Ama hiç bir zaman yalnız kalamıyorsunuz kendi yaşantınızda, herkes dört bir yandan burnuna taaa hayatınızın içine kadar sokma hakkını görebiliyor kendinde, hemde her konuda..
Kendinize ait bir hayat istiyorsunuz, kendiniz gibi olduğunuz bir hayat, bir ev ama bunu yapmaya kalktığınızda, hayatınızdaki diğer konularda hiçbir fikir beyan etmeyenler, sevgi, saygı, aşk, evllilik vs.. bunlar bir kenarda durup dursun önemsiz olsun diye bakanlar..
Size, sadece size kendinize ait bir hayat istediğinizde, işte bu konuda herkesin bir fikri oluyor..
Alıp başımı gitmek istiyorum, herkesten ve herşeyden.....
Bu karmaşadan kurtulmak dileğiyle..
" Hepinize güzel bir gün ve yaşamak istediğiniz doğrultuda bir hayat diliyorum. "
inşallah sizde hayatınızı kesf edersiniz...
