xisyankarx
!!!.isyankar.!!!
Mektubuma, edebiyatın son derece kalıplaşmış kelimeleri olan nasılsın
iyi misin? gibi klasikleşmiş sözcüklerle değil de; seni sevdiğimi seni
çok çok özlediğimi söyleyerek başlamak istiyorum.
Bir insanın yaşayacağı en zor duyguları yaşıyorum belki de…
Sana karşı duymuş olduğum özlem, uzun zamandır rüyalarımı süsleyecek
kadar güzel olmasına rağmen en büyük eksikliği içime yediremedim. Bazen
düşünüyorum da; her şey eskisi gibi olur mu diye? Ama bazen de bunun
çok zor olabileceği düşünüyorum.Çaresiz, çok rahatsız bir hastanın
beklediği küçücük bir ümit vardır ya, benim ümidimde belki o kadar ama
bu ümit benim yüzümde en azından bir tebessüm bırakabiliyor. Aklıma her
geldiğinde özellikle geceler.Sabaha kadar düşünüyorum.Her şey nasıl
olmalıydı diye kendi kendime.En azından böyle olmamalıydı bence.
Aslında sen de haklıydın. Sonsuz bir türlü sabah olmayan gecelerde sana
hak verdi zaten. Ne yapacağımı bilmediğim, yapa-yalnız geçirdiğim, bir
türlü kimseye açılıp söyleyemediğim çaresizlik içinde akan bu göz
yaşlarım senin içindi.
Seninle ilk tanıştığım günler, seninle sohbet etmek için can atardım.
Her an aklımdaydın. Tek düşündüğüm kişi sendin. İçimde bir korku
olmasına rağmen. Bu da ayrılıktı. Okulda evde dışar da aklım hep
sendeydi. Bu da bana mutluluk veriyordu ne yapabilirdim ki. Hala bu
kadar uzun zaman geçmesine rağmen sana ait hiç bir şeyi unutmadım.
Unutamadım. Hatırlar mısın? Bir kez sen de bana unut diye akıl
vermiştin. Unutmanın bu kadar zor olabileceğini öğrendim. Unutmak
kelimesini o kadar çok özlemişim ki keşke unutabilsem o kadar çok
denedim ki. Seni hatırlatacak bir şey karşıma çıkıyor yine. Yalnız
kaldığım zaman bir tek şey düşünüyorum. Ne olabilir ki… Bu duygunun
nasıl bir şey olduğunu tahmin bile edemezsin.
Belki de ilk defa böyle duygular içindeyim. Kendimi çok yalnız
hissediyorum. Hayatımda ilk defa bu kadar derin duygular içinden
hareket ederek birisine açılıyorum. Bunun zor yanı da duygularımı
paylaştığım kişinin sevdiğim kişi olması.Belki de en zor dakikalarımı
yaşıyorum şu anda. Şimdiye kadar duygularımdan kimseye bahsetmemiştim
çünki…
Serin bir gecede, Yaşarın romantik şarkılarının eşliğinde şu yazıyı
yazmak o kadar çok zor geliyor ki. Hiç göz yaşların benimkilerle yaşadı
mı? Benim göz yaşlarım hiç yalnız kalmadı biliyor musun? Hep göz
yaşlarıma eşlik ederdim. Hiçte soramazdım göz yaşlarıma neden
ağlıyorsunuz diye? Korkardım… İçimde sakladığım bir tek dileğimde
mutluluğundu. Göz yaşlarımın ardından hep mutlu olmanı dilerdim
yıldızlardan.
Zaman öyle acımasız ki, beni dinleyen birini bulmuş iken yine çabuk olmamı istiyor. Zaman… Hep acımasızdı zaten…
Son cümlelerimi yazarken benim için çok kutsal olan aşkım kelimesini o
kadar çok söylemeyi istedim ki… Bunu anlata bilmek mümkün değil. Benim
yazacaklarımın hepsi bu kadar. Umarım ki mutlusundur ve her şey
gönlünce olur. Kendine iyi bak…
iyi misin? gibi klasikleşmiş sözcüklerle değil de; seni sevdiğimi seni
çok çok özlediğimi söyleyerek başlamak istiyorum.
Bir insanın yaşayacağı en zor duyguları yaşıyorum belki de…
Sana karşı duymuş olduğum özlem, uzun zamandır rüyalarımı süsleyecek
kadar güzel olmasına rağmen en büyük eksikliği içime yediremedim. Bazen
düşünüyorum da; her şey eskisi gibi olur mu diye? Ama bazen de bunun
çok zor olabileceği düşünüyorum.Çaresiz, çok rahatsız bir hastanın
beklediği küçücük bir ümit vardır ya, benim ümidimde belki o kadar ama
bu ümit benim yüzümde en azından bir tebessüm bırakabiliyor. Aklıma her
geldiğinde özellikle geceler.Sabaha kadar düşünüyorum.Her şey nasıl
olmalıydı diye kendi kendime.En azından böyle olmamalıydı bence.
Aslında sen de haklıydın. Sonsuz bir türlü sabah olmayan gecelerde sana
hak verdi zaten. Ne yapacağımı bilmediğim, yapa-yalnız geçirdiğim, bir
türlü kimseye açılıp söyleyemediğim çaresizlik içinde akan bu göz
yaşlarım senin içindi.
Seninle ilk tanıştığım günler, seninle sohbet etmek için can atardım.
Her an aklımdaydın. Tek düşündüğüm kişi sendin. İçimde bir korku
olmasına rağmen. Bu da ayrılıktı. Okulda evde dışar da aklım hep
sendeydi. Bu da bana mutluluk veriyordu ne yapabilirdim ki. Hala bu
kadar uzun zaman geçmesine rağmen sana ait hiç bir şeyi unutmadım.
Unutamadım. Hatırlar mısın? Bir kez sen de bana unut diye akıl
vermiştin. Unutmanın bu kadar zor olabileceğini öğrendim. Unutmak
kelimesini o kadar çok özlemişim ki keşke unutabilsem o kadar çok
denedim ki. Seni hatırlatacak bir şey karşıma çıkıyor yine. Yalnız
kaldığım zaman bir tek şey düşünüyorum. Ne olabilir ki… Bu duygunun
nasıl bir şey olduğunu tahmin bile edemezsin.
Belki de ilk defa böyle duygular içindeyim. Kendimi çok yalnız
hissediyorum. Hayatımda ilk defa bu kadar derin duygular içinden
hareket ederek birisine açılıyorum. Bunun zor yanı da duygularımı
paylaştığım kişinin sevdiğim kişi olması.Belki de en zor dakikalarımı
yaşıyorum şu anda. Şimdiye kadar duygularımdan kimseye bahsetmemiştim
çünki…
Serin bir gecede, Yaşarın romantik şarkılarının eşliğinde şu yazıyı
yazmak o kadar çok zor geliyor ki. Hiç göz yaşların benimkilerle yaşadı
mı? Benim göz yaşlarım hiç yalnız kalmadı biliyor musun? Hep göz
yaşlarıma eşlik ederdim. Hiçte soramazdım göz yaşlarıma neden
ağlıyorsunuz diye? Korkardım… İçimde sakladığım bir tek dileğimde
mutluluğundu. Göz yaşlarımın ardından hep mutlu olmanı dilerdim
yıldızlardan.
Zaman öyle acımasız ki, beni dinleyen birini bulmuş iken yine çabuk olmamı istiyor. Zaman… Hep acımasızdı zaten…
Son cümlelerimi yazarken benim için çok kutsal olan aşkım kelimesini o
kadar çok söylemeyi istedim ki… Bunu anlata bilmek mümkün değil. Benim
yazacaklarımın hepsi bu kadar. Umarım ki mutlusundur ve her şey
gönlünce olur. Kendine iyi bak…
