elecTRo
Üyeee
İstekler ve isteksizlikler
İsteksiz hiç birşey olmuyor. İstemeden yemek yemek, bir yere gitmek, birini sevmek bir yere kadar. İsteyince insan herşeyi başarabilir. İstemek akılda başlarsa insanı yarı yolda bırakabiliyor, ben çok kaldım.. Fakat kalpten istenince her yer yol oluyor insana, kendimde gördüm. Alışkanlıklardan vazgeçmek kolay değil, insan kendi kendisinin başına bela gibi oluyorsa da, mevlayı da yine kendinde buluyor. İşsiz güçsüz amaçsız insan, açık kapı gibi. O kapılardan herşey giriyor. Hele ki eş dost arkadaş aracılığı bu kapıların önündeki taş gibi, yani kapılar hep açık kalıyor. Kapatmak için çalışmak lazım, birşeylerle meşgul olmak gerekli. İşi gücü amacı olan insanlarda alışkanlıklarının esiri olabiliyor. Kendimden biliyorum. Kararlı olmak lazım. İnsanın kaçtığı şey kendisi olunca fazla uzağa gidemiyor. Sonuçta kendisiyle başbaşa kalınca, içsel bir taarruza maruz kalıyor zaafları tarafından. Yenilirse kendine yeniliyor, yenerse kendisini yeniyor. Alışkanlıklardan vazgeçmek kendine yabancılaşmak gibi biraz. Mesela yıllarca aynaya bakmayan birinin birden aynaya bakması gibi. Aynadaki yabancı değildir fakat, aynaya bakmayan kadar tanıdığınız biride değildir. Bilmiyorum anlatabiliyor muyum? Ya da her gün işe giderken gittiğiniz yolu değiştirmek gibi.. Ya da bilmediğiniz bir yere gitmek gibi veya evinizdeki bütün eşyaların değişmesi ve değişirken yerini de değiştirmesi gibi. Tuhaf bir acısı var vazgeçmenin, serin bir şey gibi alevden kaçarcasına, donmuş ya da soğuktan kaçar gibi sıcaklığa kendimden kendime kaçıyorum. Kaçan ben, kovalayan ben. Kendisi şahit.
Atomu buldum, suyun kaldırma gücünü ben keşfettim sanki. Sevinçli bir hüzün var içimde, hüzünlü bir sevinç. Ağladım. Ağlamak üzereyim yine. 41,5 yaşımdayım. Kendimle savaşmayı yeni öğrendim kendimi kazanmak için. Biraz başardım tamamlamak istiyorum.
18 Mart sabaha karşı 03.59. İstanbul’un Bostancı'sı. Karşımızda bir okul vardı yıktılar. Yeniden yapıyorlar. İşçilerin çekiç sesleri geliyor. Aralıksız çalışıyorlar. Hayat üniversitesinden içimdeki ilkokula yatay ve dikey geçiş yaptım. Yeniden okuyacağım kendimi. Tuttum elimden gidiyorum yeni bana. Takdir Allah'ın. Hayırlı olsun.
Yıldız Tilbe
İsteksiz hiç birşey olmuyor. İstemeden yemek yemek, bir yere gitmek, birini sevmek bir yere kadar. İsteyince insan herşeyi başarabilir. İstemek akılda başlarsa insanı yarı yolda bırakabiliyor, ben çok kaldım.. Fakat kalpten istenince her yer yol oluyor insana, kendimde gördüm. Alışkanlıklardan vazgeçmek kolay değil, insan kendi kendisinin başına bela gibi oluyorsa da, mevlayı da yine kendinde buluyor. İşsiz güçsüz amaçsız insan, açık kapı gibi. O kapılardan herşey giriyor. Hele ki eş dost arkadaş aracılığı bu kapıların önündeki taş gibi, yani kapılar hep açık kalıyor. Kapatmak için çalışmak lazım, birşeylerle meşgul olmak gerekli. İşi gücü amacı olan insanlarda alışkanlıklarının esiri olabiliyor. Kendimden biliyorum. Kararlı olmak lazım. İnsanın kaçtığı şey kendisi olunca fazla uzağa gidemiyor. Sonuçta kendisiyle başbaşa kalınca, içsel bir taarruza maruz kalıyor zaafları tarafından. Yenilirse kendine yeniliyor, yenerse kendisini yeniyor. Alışkanlıklardan vazgeçmek kendine yabancılaşmak gibi biraz. Mesela yıllarca aynaya bakmayan birinin birden aynaya bakması gibi. Aynadaki yabancı değildir fakat, aynaya bakmayan kadar tanıdığınız biride değildir. Bilmiyorum anlatabiliyor muyum? Ya da her gün işe giderken gittiğiniz yolu değiştirmek gibi.. Ya da bilmediğiniz bir yere gitmek gibi veya evinizdeki bütün eşyaların değişmesi ve değişirken yerini de değiştirmesi gibi. Tuhaf bir acısı var vazgeçmenin, serin bir şey gibi alevden kaçarcasına, donmuş ya da soğuktan kaçar gibi sıcaklığa kendimden kendime kaçıyorum. Kaçan ben, kovalayan ben. Kendisi şahit.
Atomu buldum, suyun kaldırma gücünü ben keşfettim sanki. Sevinçli bir hüzün var içimde, hüzünlü bir sevinç. Ağladım. Ağlamak üzereyim yine. 41,5 yaşımdayım. Kendimle savaşmayı yeni öğrendim kendimi kazanmak için. Biraz başardım tamamlamak istiyorum.
18 Mart sabaha karşı 03.59. İstanbul’un Bostancı'sı. Karşımızda bir okul vardı yıktılar. Yeniden yapıyorlar. İşçilerin çekiç sesleri geliyor. Aralıksız çalışıyorlar. Hayat üniversitesinden içimdeki ilkokula yatay ve dikey geçiş yaptım. Yeniden okuyacağım kendimi. Tuttum elimden gidiyorum yeni bana. Takdir Allah'ın. Hayırlı olsun.
Yıldız Tilbe
