HuSoCaN
Mehdi ResuL Askeri
O büyülü saatlerinde pencereden sızan ay ışığının her bir cilvesinde,
Sen’i düşünüyorum.
Yüreğim hasretle yanıyor;
bir gariplik hissediyorum, içim içime sığmıyor;
can kafesten uçmak istiyor.
Yediğim ekmekte, içtiğim suda, kokladığım
gülde,
ziyânın parıltısında, yağmur damlasında, kar taneciklerinde,
Sen’i düşünüyorum.
Güneşin her sabah doğuşunda, her akşam gurubunda
Sen’i düşlüyorum;
Aşkın kalbimi titretiyor.
Yürüdüğüm yollarda, konuştuğum insanlarda,
ikliminde uçuşan altın kanatlı kuşlarda hep sanatını görüyorum.
Rahmetine sığınıyorum…
Rahmetin;
hem hazanı, hem kışı, hem baharı, hem yazı,
hem arzı, hem semâyı, kucaklıyor. İkliminde fânî olmak,
ebetlere yelken açmak istiyorum.
Bazen bir gülün kokusunda, bir güle bakışımda,
dokunuşumda, Habibini (sas) görüyorum.
Çiçekler, ötelerden O’nun (sas) kokusunu getiriyor.
Kuşlar haber veriyor; Âşık, Mâşukunu arıyor diye;
semtinde geziyor rûhum; belki görürüm diye.
Gözlerim Sevgili’nin yolunu ümit dolu bir intizarla bekliyor;
O’nun ışığı rûhuma doluyor…
Ey bîçarelerin çaresi, yolda kalmışların, gariplerin,
kimsesizlerin yardımcısı… Ey Mâbûd-u Mutlak!
Ümitle kapına geldim; girmeme izin verir misin?
Kirpiklerimi yıkayan gözyaşlarım, ıslak seccadem,
seherlerde semaya açılan avuçlarım şâhittir; yalan değil sevdam!
Ürperen kalbim, titreyen bedenim,
vücudumun bütün zerreleri şâhittir, Sen’den başkasına yönelmedim.
Bir tomurcuğun şehbâl açması gibi, Ya Fettâh,
şu kalbi de Sana aç, aç ki kurtuluşa ereyim!
Erit beni, bir kor saç içime, ocaklar gibi yanayım;
Yüce Nebi (sas) gibi, Sana dilbeste olmuş dostların gibi…
Kokuşmuşluktan usandım, şu gurbetlikten bunaldım.
Hasretine artık dayanamıyorum.
Dizlerimde derman, gözlerimde yaş kalmadı.
Rûhum âb-ı hayat istiyor, adımı çağıran bir ses çekim alanıma girsin,
içime hasretinin sancısını söndüren bir damla düşsün…
Garibim, acizim, bîçareyim gitmek istiyorum, canım toprak çekiyor.
Sana ulaşmak, ruhun tenden ayrılması ise, visalimi istiyorum.
İki damla gözyaşıyla Sana gelmeyi arzu ediyorum.
Beni, Sensiz bırakma Allah’ım!
Sen’i düşünüyorum.
Yüreğim hasretle yanıyor;
bir gariplik hissediyorum, içim içime sığmıyor;
can kafesten uçmak istiyor.
Yediğim ekmekte, içtiğim suda, kokladığım
gülde,
ziyânın parıltısında, yağmur damlasında, kar taneciklerinde,
Sen’i düşünüyorum.
Güneşin her sabah doğuşunda, her akşam gurubunda
Sen’i düşlüyorum;
Aşkın kalbimi titretiyor.
Yürüdüğüm yollarda, konuştuğum insanlarda,
ikliminde uçuşan altın kanatlı kuşlarda hep sanatını görüyorum.
Rahmetine sığınıyorum…
Rahmetin;
hem hazanı, hem kışı, hem baharı, hem yazı,
hem arzı, hem semâyı, kucaklıyor. İkliminde fânî olmak,
ebetlere yelken açmak istiyorum.
Bazen bir gülün kokusunda, bir güle bakışımda,
dokunuşumda, Habibini (sas) görüyorum.
Çiçekler, ötelerden O’nun (sas) kokusunu getiriyor.
Kuşlar haber veriyor; Âşık, Mâşukunu arıyor diye;
semtinde geziyor rûhum; belki görürüm diye.
Gözlerim Sevgili’nin yolunu ümit dolu bir intizarla bekliyor;
O’nun ışığı rûhuma doluyor…
Ey bîçarelerin çaresi, yolda kalmışların, gariplerin,
kimsesizlerin yardımcısı… Ey Mâbûd-u Mutlak!
Ümitle kapına geldim; girmeme izin verir misin?
Kirpiklerimi yıkayan gözyaşlarım, ıslak seccadem,
seherlerde semaya açılan avuçlarım şâhittir; yalan değil sevdam!
Ürperen kalbim, titreyen bedenim,
vücudumun bütün zerreleri şâhittir, Sen’den başkasına yönelmedim.
Bir tomurcuğun şehbâl açması gibi, Ya Fettâh,
şu kalbi de Sana aç, aç ki kurtuluşa ereyim!
Erit beni, bir kor saç içime, ocaklar gibi yanayım;
Yüce Nebi (sas) gibi, Sana dilbeste olmuş dostların gibi…
Kokuşmuşluktan usandım, şu gurbetlikten bunaldım.
Hasretine artık dayanamıyorum.
Dizlerimde derman, gözlerimde yaş kalmadı.
Rûhum âb-ı hayat istiyor, adımı çağıran bir ses çekim alanıma girsin,
içime hasretinin sancısını söndüren bir damla düşsün…
Garibim, acizim, bîçareyim gitmek istiyorum, canım toprak çekiyor.
Sana ulaşmak, ruhun tenden ayrılması ise, visalimi istiyorum.
İki damla gözyaşıyla Sana gelmeyi arzu ediyorum.
Beni, Sensiz bırakma Allah’ım!
