Bak son yaşım damlıyor son nefesimle birlikte yere
Ya gel ya da hiç görme beni
Ben zaten alıştım yokluğuna
Soğuk kış günlerinde buzlu taşlara yatmaya
Her günümü asık suratla yaşmaya
Sen ki sevdamın meleği
Gönlümün tek gerçeği
Hasretimin sahibi
Gelmedin
Bundan sonra ölüm gelse umurumda değil
Senin olmadığın hayatı istemiyorum
Ben alıştım yokluğuna
Seni çalan kaderin oyunlarına
Göstermeyen gözlerimin karanlığına
Sana gelmeye çalışan ayaklarımın feryadına
Ve sesini duymak isteyen kulaklarımın ağlayışına
Sonsuzun bir adı vardı bilirsin
Yokluk
İşte o yoklukta buldum seni
Fakat yine o yoklukta kaybettim
Hayaldi bazen diyorum yaşananlar
Öyle olmasını istiyorum
Sensizliği kazıdım zaten yüreğime
Sensizliği kabullendirdim kendime
Gelmeyeceksin bir daha
Sevmeyeceksin sevmedin ki hiç
Bakmayacaksın bana yalandan da olsa
Sormayacaksın halimi hatırımı
Hatırlamayacaksın eski günleri
Dönmeyeceksin maziye
Oysa ben hep maziyle yaşadım
Senin olduğun günlerde
Sen gittin gideli yaşamak da benden gitti
Ama alıştım artık yokluğuna
Zor anlar geçirdim belki
Zor günler yaşadım
Sonbaharda esen rüzgârla savruldum
Kışın karıyla yüreğimi dondurdum ve parçaladım
Denizin en derin yerinde boğuldum
Aşkın en güzel vaktinde öldüm
Beklide senin olmadığın yere de seni gördüm
Gitmediğin yere gittim
Öpmediğin gülü öptüm
Hatta mecnun gibi dolaştım diyar diyar
Dağ aradım delmeye
Saz çaldım seni verdim dilime
Yıldızları aldım geceleri koynuma
Gündüzleri sahte yalan ve hayal olanları taktım koluma
İnançsızca sevdim seni
Çılgın gibi bağlandım
Ve en önemlisi seni senden çok sevdim
Sana her şeyimi verdim
Anlatırdım bir zamanlar alışamam yokluğuna diye
Söylerdim cümlelerimi gözlerine
Seninde dinlediğini sanırdım
O kadar çok inandırdın ki kendine beni
O kadar çok sevdirdin ki
Şuan bile nefret edemiyorum senden
Fakat her ne kadar zor olsa da
Ben zaten alıştım yokluğuna
Şimdi gülüm yine o soğuk betonlara dönüyorum
Yine yağmurların altında sahipsizce geziyorum
Kaybettiğim yoksulluğumu geri alıyorum
Kaybettiğim seni karanlığa gömüyorum
Ve istemediğin beni de tarihe yazıyorum
Yokluğun ne kadar zor gelse de
Sensizlik ne kadar acı olsa da
Ben alıştım yokluğuna
Elveda gülüm…
Ya gel ya da hiç görme beni
Ben zaten alıştım yokluğuna
Soğuk kış günlerinde buzlu taşlara yatmaya
Her günümü asık suratla yaşmaya
Sen ki sevdamın meleği
Gönlümün tek gerçeği
Hasretimin sahibi
Gelmedin
Bundan sonra ölüm gelse umurumda değil
Senin olmadığın hayatı istemiyorum
Ben alıştım yokluğuna
Seni çalan kaderin oyunlarına
Göstermeyen gözlerimin karanlığına
Sana gelmeye çalışan ayaklarımın feryadına
Ve sesini duymak isteyen kulaklarımın ağlayışına
Sonsuzun bir adı vardı bilirsin
Yokluk
İşte o yoklukta buldum seni
Fakat yine o yoklukta kaybettim
Hayaldi bazen diyorum yaşananlar
Öyle olmasını istiyorum
Sensizliği kazıdım zaten yüreğime
Sensizliği kabullendirdim kendime
Gelmeyeceksin bir daha
Sevmeyeceksin sevmedin ki hiç
Bakmayacaksın bana yalandan da olsa
Sormayacaksın halimi hatırımı
Hatırlamayacaksın eski günleri
Dönmeyeceksin maziye
Oysa ben hep maziyle yaşadım
Senin olduğun günlerde
Sen gittin gideli yaşamak da benden gitti
Ama alıştım artık yokluğuna
Zor anlar geçirdim belki
Zor günler yaşadım
Sonbaharda esen rüzgârla savruldum
Kışın karıyla yüreğimi dondurdum ve parçaladım
Denizin en derin yerinde boğuldum
Aşkın en güzel vaktinde öldüm
Beklide senin olmadığın yere de seni gördüm
Gitmediğin yere gittim
Öpmediğin gülü öptüm
Hatta mecnun gibi dolaştım diyar diyar
Dağ aradım delmeye
Saz çaldım seni verdim dilime
Yıldızları aldım geceleri koynuma
Gündüzleri sahte yalan ve hayal olanları taktım koluma
İnançsızca sevdim seni
Çılgın gibi bağlandım
Ve en önemlisi seni senden çok sevdim
Sana her şeyimi verdim
Anlatırdım bir zamanlar alışamam yokluğuna diye
Söylerdim cümlelerimi gözlerine
Seninde dinlediğini sanırdım
O kadar çok inandırdın ki kendine beni
O kadar çok sevdirdin ki
Şuan bile nefret edemiyorum senden
Fakat her ne kadar zor olsa da
Ben zaten alıştım yokluğuna
Şimdi gülüm yine o soğuk betonlara dönüyorum
Yine yağmurların altında sahipsizce geziyorum
Kaybettiğim yoksulluğumu geri alıyorum
Kaybettiğim seni karanlığa gömüyorum
Ve istemediğin beni de tarihe yazıyorum
Yokluğun ne kadar zor gelse de
Sensizlik ne kadar acı olsa da
Ben alıştım yokluğuna
Elveda gülüm…
