Açık Deniz - Yahya Kemal Beyatlı

Balkan şehirlerinde geçerken çocukluğum
Her lahza bir alet gibi hasretti duyduğum.

Kalbimde vardı Bayron’u bedbaht eden melal;
Gezdim o yaşda dağları, hülyam içinde, lal.

Aldım Rakofça kırlarının hür havasını,
Duydum akıncı cedlerimin ihtirasını.

Her yaz şimale doğru asırlarca bir koşu,
Bağrımda bir akis gibi kalmış uğultulu.

Mağlubken ordu, yaslı dururken bütün vatan,
Rüyama girdi her gece bir fatihane zan.

Hicretlerin bakiyyesi hicranlı duygular,
Mahzun hudutların ötesinden akan sular,

Gönlümde hep o zanla beraber çağıldadı.
Bildim, nedir ufuktaki sonsuzluğun tadı;

Bir gün dedim ki: “İstemem artık ne yer, ne yar!”
Çıktım sürekli gurbete, gezdim diyar diyar.

Gittim o son diyara ki serhaddidir yerin;
Hala dilimdedir tuzu engin denizlerin.

Garbın ucunda, son kıyıdan, en gürültülü
Bir med zamanı, gök yüzü kurşunla örtülü,

Gördüm deniz dedikleri bin bağlı ejderi;
Gördüm... güzel vücudunu zümrütleyen deri,

Ani bir ürperişle kımıldandı anbean.
Baktım ve anladım ki: o ejderdi canlanan.

Sonsuz ufuktan, o ne coşkun gelişti o!
Birden nasıl toparlanarak kükremişti o!

Yelken, vapur, ne varsa, kaçışmış limanlara,
Yalnız onundu, koskoca meydan ve manzara.

Yalnız o kalmış ortada, asi ve bağrı hun,
Bin mağra ağzı açmış, ulurken uzun uzun,

Sezdim bir aşina gibi, heybetli hüznünü.
Ruhunla karşı karşıya kaldım o med günü;

Şekvanı dinledim, ezeli muztarip deniz;
Duydum ki, ruhumuzla bu gurbette sendeniz,

Durdurmaz, anladım bunu hiçbir güzel kıyı,
Bir bitmiyen susuzluğa benzer bu ağrıyı.

Yahya Kemal Beyatlı